De eerste les binnen het profiel Mens en Wereld stond in het teken van “waar staat of stond je wieg?”. Ter voorbereiding heb ik een aflevering van de documentaire “Klassen” gekeken voor het college. Daarna ben ik nagegaan waar mijn wieg stond en gestaan heeft. Ik kom uit een Nederlands-Indonesisch gezin en ik ben het tweede kind dat geboren werd. Na mij volgden nog twee kinderen en zo was het met z’n zessen nooit stil in huis. En dan heb ik het nog niet eens over de passie voor muziek die we allemaal hebben. Dankzij mijn moeder en haar roots ben ik opgevoed met het idee dat altijd, iedereen welkom was. Vriendjes mochten altijd blijven eten, je bord was die avond misschien wat leger, maar het was altijd gezellig. Het werd even wat minder gezellig, toen mijn ouders, vlak na mijn 8e verjaardag vertelden dat we gingen verhuizen. En niet zomaar verhuizen, nee, we gingen naar een compleet andere wereld voor mijn gevoel.
De Antillen.
Op 16 augustus 2000 stapte ik uit het vliegtuig op Bonaire. De hitte sloeg als een warme deken op mij heen. Ik kijk nu met plezier terug op die tijd, maar ik weet ook wat ik nu allemaal gemist heb. Het onderwijs daar was en is niet hetzelfde als hier. Na anderhalf jaar op het eiland gewoond te hebben, gingen we terug naar Nederland. Ik kwam in mijn oude groep terug (inmiddels groep 6), maar omdat ik anderhalf jaar mijn rekenen aan de kant had geschoven, zat ik nog op een eind groep 4 niveau. Mijn broertje en zusje kwamen nog een stuk slechter terug. Ik vraag me nu vaak af of dit uitstapje wel zo’n goed idee was geweest. Wat als we daar langer hadden gezeten? Het plan was om daar ongeveer tien jaar te wonen. Wie was ik dan geworden?
Door de aandacht die ik kreeg van mijn leerkrachten in Nederland, kwam ik erbovenop. Mijn groep 8 leerkracht zag mijn potentie, terwijl mijn CITO zei dat ik VMBO-t moest gaan doen. Ze voegde er Havo aan toe. In de eerder genoemde documentaire werd dit ook al even aangestipt. Maar er zijn ook kinderen die een lager advies krijgen, als hun ouders ook lager opgeleid zijn (Parool, november 2020). Waarom krijgen deze leerlingen niet dezelfde kansen? Als ze in de klas de potentie laten zien en misschien wel vwo kunnen halen, waarom geeft een leerkracht dan een veel lager advies? En dan heb ik het niet over “oh je kan vwo doen, maar je ouders hebben dan niet gedaan dus doe maar havo-vwo” nee, deze leerlingen krijgen vaak een VMBO-t advies. Dat klopt toch niet?
Daarnaast hoor ik ook vaak op scholen dat ze hoge adviezen willen, zodat het gemiddelde hoog is en de school gewilder wordt. Daar tegenover staat weer dat wanneer een leerling een te hoog advies krijgt, hij of zij ongelukkig wordt op de middelbare school (RTL, februari 2020). Al worden te hoge adviezen wel veroorzaakt door ouders die denken het beter te weten. En ik snap ook heel goed dat je het beste met je kind voor hebt, maar een kind dat in het tweede jaar depressief thuis komt te zitten, omdat het vwo eigenlijk te moeilijk is, dat zou je niet moeten willen. Mijn tante was ook zo’n ouder, mijn neefje en nichtjes werden continu gepushed tot harder studeren, meer leren en op school dreigen als ze lager dan een havo advies kregen. Maar denk je dat mijn neefje en nichtjes blij en vrolijk op de middelbare school zaten? Absoluut niet. Want uiteindelijk werden ze op het niveau gezet wat de basisschool wilde adviseren. En wat krijg je dan? Kinderen die denken dat ze hun ouders teleurstellen.
Be the change you want to see.
Als ik nu een groep zou mogen kiezen, koos ik waarschijnlijk niet voor groep 6-7-8. Ik heb niet in directe zin iets te maken met het schooladvies. Wel kan ik de basis bij leerlingen leggen. Door ze te vertellen dat ze bijna alles wat ze willen kunnen bereiken, door hard te werken en in zichzelf te geloven. Een zelfverzekerd kind is vaak gelukkiger dan een onzeker kind, uitzonderingen daargelaten natuurlijk. Dat is ook mijn doel voor nu en straks als ik mijn eigen klas heb. Die basis waarin ze zelfverzekerd zijn en weten dat ze kunnen worden wie ze willen. Ik hoor graag jullie mening!