Een discussie konden we het niet noemen. We noemden allemaal één of twee Sustainable Development Goals op en zo kwamen we al snel tot een overlap. Doel 10, meer gelijke kansen voor iedereen, was iets wat ons allemaal aansprak. Om de koppeling naar het onderwijs te kunnen maken, kozen we ook voor doel 4, goed onderwijs voor iedereen. (Rijksoverheid) In mijn vorige blog benoemde ik doel 4 al, en mijn ideeën erover. Nu is het aan mij, om artikelen in de actualiteit te vinden over deze onderwerpen. Op vrijdag 26 maart verscheen dit artikel in de NRC, waarin verteld stond dat middelbare school leerlingen verplicht uit de kast moesten komen, of de school zorgde ervoor dat de ouders er via hen achter kwamen. Hoewel dit artikel niet direct iets te maken heeft met goed onderwijs, laat het wel zien dat onderwijsinstellingen verantwoordelijk zijn voor een veilig klimaat. In een veilig klimaat leren leerlingen beter, wat weer kan zorgen voor beter onderwijs. En zo is de cirkel weer rond.
Gelijke kansen voor iedereen. Voor mij klinkt dit als een “ideale wereld” doel. Maar ik kan uit eigen ervaring genoeg voorbeelden geven dat dit toch niet gebeurd. En hoe vaak zien we het in de praktijk? Kijk maar bij solliciteren, als je een niet-Westerse achternaam hebt, wordt je sollicitatie sneller aan de kant geschoven. (NOS) Maar laten we wat verder terug gaan. Wat zien we in het basisonderwijs? Krijgen alle leerlingen dezelfde kansen? En laten we nou eens eerlijk antwoord geven. Als we een leerling naar de gang sturen, omdat hij of zij loopt de draken in de les, ontnemen we deze leerling goed onderwijs, maar ook de gelijke kans om even goed en evenveel te leren als een klasgenoot. Maar als we de leerling laten zitten, krijgt de rest van de klas misschien minder goed onderwijs, omdat de les vaak onderbroken word. Dus hoe kunnen we er dan ervoor zorgen dat álle leerlingen hetzelfde, goede onderwijs krijgen? Ik vind dat we hier ook meer aandacht voor moeten krijgen vanuit de opleiding. Natuurlijk leren we veel over de leerlijnen en het pedagogisch aspect, maar waarom wordt er weinig aandacht besteed aan dingen zoals klassenmanagement? Vorig jaar in het tweede semester en nu heb ik een mentor die mij wel overal in betrekt, maar zij vertellen/vertelden dingen meer uit eigen ervaring.

Als laatste wil ik nog mijn keuze voor de maatschappelijke stage bespreken. Ik heb gekozen voor Eenzaamheid. Ik vind dit een heel actueel onderwerp, natuurlijk vanwege corona, maar in het bijzonder eenzaamheid onder studenten. Was eenzaamheid er ineens? Of kroop het langzaam, maar bewust, het leven in? En wat hebben ze zelf gedaan om aan de eenzaamheid te ontkomen? Hoe heeft een globale pandemie ervoor gezorgd dat de eenzaamheid vergroot werd? Of verdween de eenzaamheid juist, omdat iedereen ineens in hetzelfde schuitje zat? Het gaan mooie, maar ook soms zware gesprekken worden, waar een podcast uit komt.