Een discussie konden we het niet noemen. We noemden allemaal één of twee Sustainable Development Goals op en zo kwamen we al snel tot een overlap. Doel 10, meer gelijke kansen voor iedereen, was iets wat ons allemaal aansprak. Om de koppeling naar het onderwijs te kunnen maken, kozen we ook voor doel 4, goed onderwijs voor iedereen. (Rijksoverheid) In mijn vorige blog benoemde ik doel 4 al, en mijn ideeën erover. Nu is het aan mij, om artikelen in de actualiteit te vinden over deze onderwerpen. Op vrijdag 26 maart verscheen dit artikel in de NRC, waarin verteld stond dat middelbare school leerlingen verplicht uit de kast moesten komen, of de school zorgde ervoor dat de ouders er via hen achter kwamen. Hoewel dit artikel niet direct iets te maken heeft met goed onderwijs, laat het wel zien dat onderwijsinstellingen verantwoordelijk zijn voor een veilig klimaat. In een veilig klimaat leren leerlingen beter, wat weer kan zorgen voor beter onderwijs. En zo is de cirkel weer rond.
Gelijke kansen voor iedereen. Voor mij klinkt dit als een “ideale wereld” doel. Maar ik kan uit eigen ervaring genoeg voorbeelden geven dat dit toch niet gebeurd. En hoe vaak zien we het in de praktijk? Kijk maar bij solliciteren, als je een niet-Westerse achternaam hebt, wordt je sollicitatie sneller aan de kant geschoven. (NOS) Maar laten we wat verder terug gaan. Wat zien we in het basisonderwijs? Krijgen alle leerlingen dezelfde kansen? En laten we nou eens eerlijk antwoord geven. Als we een leerling naar de gang sturen, omdat hij of zij loopt de draken in de les, ontnemen we deze leerling goed onderwijs, maar ook de gelijke kans om even goed en evenveel te leren als een klasgenoot. Maar als we de leerling laten zitten, krijgt de rest van de klas misschien minder goed onderwijs, omdat de les vaak onderbroken word. Dus hoe kunnen we er dan ervoor zorgen dat álle leerlingen hetzelfde, goede onderwijs krijgen? Ik vind dat we hier ook meer aandacht voor moeten krijgen vanuit de opleiding. Natuurlijk leren we veel over de leerlijnen en het pedagogisch aspect, maar waarom wordt er weinig aandacht besteed aan dingen zoals klassenmanagement? Vorig jaar in het tweede semester en nu heb ik een mentor die mij wel overal in betrekt, maar zij vertellen/vertelden dingen meer uit eigen ervaring.

Als laatste wil ik nog mijn keuze voor de maatschappelijke stage bespreken. Ik heb gekozen voor Eenzaamheid. Ik vind dit een heel actueel onderwerp, natuurlijk vanwege corona, maar in het bijzonder eenzaamheid onder studenten. Was eenzaamheid er ineens? Of kroop het langzaam, maar bewust, het leven in? En wat hebben ze zelf gedaan om aan de eenzaamheid te ontkomen? Hoe heeft een globale pandemie ervoor gezorgd dat de eenzaamheid vergroot werd? Of verdween de eenzaamheid juist, omdat iedereen ineens in hetzelfde schuitje zat? Het gaan mooie, maar ook soms zware gesprekken worden, waar een podcast uit komt.

Zo’n dertien jaar geleden, toen ik nog een “gezellige”, puberende scholier was, kreeg ik bij maatschappijleer te horen dat ik een MaSt (maatschappelijke stage) moest doen. Waar de meeste klasgenoten meteen naar de buren, het bejaardentehuis, renden, liep ik naar onze muziek docent. Ik vertelde haar wat ik moest doen en uiteindelijk liep ik een half jaar, twee uur in de week, mee met haar. Aan het einde van de rit had ik de meeste uren van de klas gedraaid en het minste geld verdiend. Het bejaardentehuis gaf €10 per uur en mijn school gaf niets. Toch ben ik er nog steeds van overtuigd dat ik meer geleerd heb dan mijn klasgenoten. Ik koos iets wat mij interesseerde, niet wat goed was voor mijn portemonnee.
Maar waarom is het dan nog steeds belangrijk dat middelbare scholieren en studenten een maatschappelijke stage lopen?
Volgens de president van De Nederlandse Bank, Klaas Knot (NOS, maart 2021), kan het invoeren van de maatschappelijke dienstplicht ervoor zorgen dat het zorgtekort in crisistijd kan worden verkleind. Dat is natuurlijk heel mooi, maar niet iedereen kan zomaar de zorg in. Wij als pabo studenten hebben geen basis in de verpleegkunde, een enkeling is misschien bedrijfshulpverlener bij een bijbaan en kan eerste hulp verlenen, maar het toedienen van prikken en het reguleren van medicatie vereist toch heel andere kennis. Zo valt er natuurlijk voor iedere sector wel iets te zeggen.
Voor mij is het belangrijk bij een maatschappelijke stage dat je iets terug geeft. Natuurlijk mag je er zelf beter van worden, maar ik vind dat vooral anderen kunnen profiteren van jouw hulp. Mijn broertje deed zijn maatschappelijke stage bijvoorbeeld voor de Voedselbank door aardappels te rooien, maar hij liep meer te geiten met vrienden op een aardappelveld, dan dat er aardappels uit de grond gehaald werden.
Als ik kijk naar de Sustainable Development Goals (SDG), zie ik 17 belangrijke doelen, waarvoor we nog “maar” 9 jaar de tijd hebben. En ieder doel op zichzelf is belangrijk. Mij spreken bijvoorbeeld doel 4 “Inclusief, gelijkwaardig en kwalitatief onderwijs voor iedereen” en doel 5 “Gelijke rechten voor mannen en vrouwen en empowerment van vrouwen en meisjes” (Rijksoverheid) heel erg aan. In mijn eerste blog stipte ik al aan dat niet alle leerlingen de gelijke kansen krijgen binnen het onderwijs. Hoe kunnen we ervoor zorgen dat leerlingen gelijke kansen en goed onderwijs krijgen? Hoe zorgen we ervoor dat deze leerlingen kunnen werken aan gelijke rechten? Hoe vaak horen meisjes nog dat ze iets niet kunnen doen of worden, omdat sommige mensen het zien als “mannenberoep”?
En dat is ook mijn doel. Ik wil al mijn leerlingen bijbrengen dat ze kunnen doen wat ze willen, kunnen worden waarvan ze dromen. Daar had ik het ook al even over in mijn eerste blog, maar ik realiseerde me toen niet dat dit een SDG was. We moeten natuurlijk als groep beslissen welk SDG we kiezen, maar mijn voorkeur gaat uit naar deze twee. Ik ben heel benieuwd naar jullie voorkeur!